حسينيه علي اصغر

قنداقه اش را بست، حالا اصغر آماده است سرباز آخر را خودش میدان فرستاده است از موج آغوش پدر تا اوج خواهد رفت از نسل ماهی های دریاهای آزاد است نه ضربت شمشیر می خواهد نه نعل اسب شش ماهه خیلی اربا اربا کردن اش ساده است تیر سه شعبه کار خنجر می کند اینجا سر، با همین یک تیر روی شانه افتاده است از رنگ سرخ آسمان پیداست اینجا هم سالار زینب امتحان را خوب پس داده است زینب که روی نیزه هفتاد و دو سر دیده است در کودکی تشییع مفقود الاثر دیده است شعر از زهرا بشري     ...

بگو که یک‌شبه مردی شدی برای خودت و ایستاده‌ای امروز روی پای خودت نشان بده به همه چه قیامتی هستی و باز در پی اثبات ادعای خودت از آسمانیِ گهواره روی خاک بیفت بیفت مثل همه مردها به پای خودت پدر قنوت گرفته تو را برای خدا ولی هنوز تو مشغول ربّنای خودت که شاید آخر سیر تکامل حَلق‌ات سه جرعه تیر بریزی درون نای خودت یکی به جای عمویت که از تو تشنه‌تر است یکی به جای رباب و یکی به جای خودت بده تمام خودت را به نیزه‌ها و بگیر برای عمه کمی سایه در ازای خودت و بعد، همسفر کاروان برو بالا برو به قصد رسیدن، به انتهای خودت و در نهایت معراج خویش می‌بینی که تازه آخر عرش است، ابتدای خودت سه روزِ بعد، در افلاک دفن خواهی‌شد کنار ق...

  بر دوش افق چون نوبت سرفرازي اصغر شد گل غنچه باغ هاشمي پرپر شد بر دوش افق ستاره اي جان مي داد خورشيد نظاره كرد و خاكستر شد   بازي شش ماهه ترين مرد سرافرازي كرد پيوسته به راه عشق جانبازي كرد نوشيد گلوي تشنه اش تير بلا ان لحظه كه بر دوش پدر بازي كرد     اصغر گل غنچه اي از سلاله حيدر بود افسوس كه مثل لاله اي پرپر بود آن ظهر عطشناك چه غوغايي كرد آن مرد كه نام كوچكش اضغر بود   شعر از سعیدی راد ...

وقتش رسيده است كه پر در بياوری از راز خنده ي همه سر در بياوری وقتش رسيده است كه با روضه های خشك اشكی ز چشم چند نفر در بياوری وقتش رسيده است كه موسی شوی و باز از نيل تا فرات جگر در بياوری خود را به روی تيغ كشاندی كه جنگلی از زير دست های تبر در بياوری تو يك تنه حريف همه می شوی و بس از اين قماط ، دستی اگر در بياوری تو از نوادگان مسيحی ،‌بعيد نيست از خاك ،‌مشك تازه و تر در بياوری در این کویر خار گل انداخت گونه ات گفتی کمی ادای پدر در بیاوری لب میزنی به هم که بخوانی ترانه ای اشکی به این بهانه مگر در بیاوری &nbs...

هر چند کلاس درس او یک واحه ست راهی که به آنجا نرسد بی راهه ست پیران همه طفل مکتب او هستند این پیر طریقتی که خود شش ماهه ست شعر جليل صفر بيگي     هر تپش لای لای عاشقانه ای میان خون و اخگر است   قلب تیرخورده ام                       گاهواره ی علی ِ اصغر است شعر سعيد سليمان پور     دريايي برسردست خلاصه درقنداقه اي خونين چشم در چشم کوير دوختي آنک آخرين فرياد روشنت درهجوم سه گانه شب به سکوت نشست... بي شمشير وسنان حتي بي ناخن...

اي تير، خطا كن! هدفت قلب رباب است يا حنجرة سوختة تشنة‌ آب است؟ كوتاه بيا تير سه شعبه، كمي آرام هوهو نكن اين شاپرك تب‌زده خواب است او آب طلب كرده فقط، چيز زيادي است؟ گيرم كه ندادند ولي اين چه جواب است؟ رنگش كه پريده، دو لبش مثل دو چوب است نه، تير! تونه، چارة كارش فقط آب است □ اين طفل گناهي كه نكرده كمي انصاف اينجاست،‌ ببينيد كه حالش چه خراب است اين مرثيه را ختم كنيد آي جماعت! يك جرعه نه، يك قطره دهيدش كه ثواب است شعر از سيد محمد باباميري     ...

تیر نگذاشت که یک جمله به آخر برسد هیچ کس حدس نمی زد که چنین سر برسد پدرش چیز زیادی که نمی خواست ، فرات یک دو قطره ضرری داشت به اصغر برسد ؟ با دو انگشت هم این حنجره میشد پاره چه نیازی به سه شعبه است که تا پر برسد خوب شد عرش همه نور گلو را برداشت حیف خون نیست بر این خاک ستمگر برسد ؟ خون حیدر به رگش ، در تب و تاب است ولی بگذارید به سن علی اکبر برسد دفن شد تا بدنش نعل نبیند اما دست یک نیزه برآن حلق مطهر برسد شعله ور میشود این داغ دوباره وقتی شیر در سینه بی کودک مادر برسد زیر خورشید نشسته ، به خودش میگوید تیر نگذاشت که آن جمله به آخر برسد شعر از علي رضا لك ...

اين اشکهای سر زده خواهي نخواهي است يعني تمام شعرم اسير دو راهي است این واژه های تب زده غرق تلاطم اند در های و هوی تشنگی و العطش گم اند باید ز هرم آه دلی شعله ور کنیم با چلچراغ اشک شبی را سحر کنیم باید دخیل دل به پر جبرئیل بست آری به قلب معرکه باید سفر کنیم پس از کدام حادثه باید شروع کرد پس از کدام واقعه صرف نظر کنیم ميدان پر از صداي کف و طبل و هلهله است خيمه اسیر شیون و آشوب و ولوله است آرام دیده‌ي تری از دست می رود صبر و قرار مادری از دست می رود بی‌تاب می شود ز تلظی اصغرش با دیدن کبودی لب های پرپرش در مشک های تشنه نَمی هم نمانده است آبی به غیر اش...

سائیده شد لبان تو اینگونه چوب را برهم نمی کشند ـ شمال و جنوب را ... دیدند قرمز متمایل به عشق بود ـ خونین ترش نخواه و ببخش این غروب را آب فرات در کف خود ته نشین شده است پس خوب شد که لب نزدی این رسوب را واجب نبود آمدنت لطف کرده ای برداشته اند از همه حکم وجوب را آبی نمانده است که خاموششان کنم آتش زدی لبان خودت این دو چوب را شعر از رضا جعفري ...